6 июльдә Зирекле авылында яшәүче Нуруллиннар гаиләсе зөбәрҗәт туйларын билгеләп үткәннәр

“Күркәм традиция буенча музей хезмәткәрләре -  55 ел элек кабызган гаилә учагын сүндермичә, бер сукмактан атлап, бер-берсенә терәк булып, матур итеп, барлык туган-тумачаларын, шәһәрдән бәйрәмнәргә, ялларга кайтучыларны әлегә кадәр якты чырай һәм тәмле ризык белән каршы алып, озатып калучы, Зирекле авылында гомер итүче Нуруллиннар - Габдрәшит абый  һәм Салисә апаны юбилейлары белән котлады”,- дип хәбәр итте редакциягә музей директоры Лидия Лотфуллина.

Алар әле дә бәхетле һәм йөзләреннән китмәгән елмаю белән матур иделәр.

1966 елда Габдрәшит абый авыл кызы Салисә апа белән гаилә коралар. 

Көнне төнгә ялгап, колхоз фермаларында хезмәт куйган алар, үз көчләре, тырышлыклары белән 6 ел дәвамында өй торгызганнар, хуҗалыкта мал-туар асраганнар. 

Авыл халкы үз гомеренә терлек белән кайнаша – тәрбияли, авырса дәвалый. Бу эштә авыл халкына, бигрәк тә җәмәгать терлекчелегендә зур ярдәмне тыйнак һөнәр иясе – ветеринария фельдшеры Ну­рул­лин Габдрә­шит Нур­хә­мәт улы күрсәтә. - Үзем­не хә­тер­ли баш­ла­ган­нан бир­ле мин кол­хоз эшен­дә, ди­сәм дә, ял­гыш­мам. Бу һөнәремне Латвиядә 3 ел Со­вет Ар­ми­я­се саф­ла­рында хезмәт итеп кайт­кач сай­ла­дым. Ала­бу­га­да 1 ел укы­дым һәм ветфельд­шер бу­лып эш­ли баш­ла­дым. Бил­ге­ле, эш ты­ныч­сыз, авыр да. Лә­кин һәр сыер са­ву­чы­га сы­ер­ла­рын ка­рар­га, һәр бо­зау ка­рау­чы­га бо­зау­ла­рын те­рел­тер­гә, дуң­гыз ка­рау­чы­лар­га дуң­гыз ба­ла­ла­рын сак­лап ка­лыр­га ярдәм итәргә кирәк, авыл ке­ше­лә­ре­нә ху­җа­лык тер­лек­лә­рен сак­лап ка­лу­да бу­лы­шып һәм үз эшең­нең нә­ти­җә­сен кү­реп, хез­мә­тең­нән ләз­зәт та­ба­сың. Кү­ңе­л ты­ныч­ла­нып ки­тә. Тер­лек­ләр­гә  көн дими, төн дими бе­рен­че ашы­гыч яр­дәм күр­сә­тер­гә дә ту­ры ки­лә.

Ну­рул­ли­на Са­ли­сә Мәс­лә­хет­дин кы­зы 7 сыйныфны тәмамлаганнан соң ир-атлар белән бергә таш чыгарып, урманнан агач әзерләп, таштан сыерлар фермасы төзүдә катнаша һәм шунда ук ул сыер савучы булып эшкә урнаша. Аны бе­рен­че тап­кыр са­ву һө­нә­ре­нә ал­дын­гы сы­ер са­ву­чы Мәс­лә­хет­ди­но­ва Миң­не­руй апа өй­рә­тә. Сали­сә апа үз эшен җа­ны-тә­не бе­лән яра­тып баш­ка­ра. Зур уңыш­лар­га ире­шә, тырыш хезмәте өчен 1976 елда III дә­рә­җә «Хез­мәт да­ны» ор­де­ны бе­лән бү­ләк­лә­нә. Безгә дә ул үз төркемендәге 25 сыерны кул белән савулары, азыкны һәм фуражны да  тагаракларга үзләре үк кулдан таратулары турында го­рур­ла­нып сөй­ләде. - 30 еллык бу хезмәтебезнең ахыргы елларында кул хезмәте җиңеләйтелде, әмма сәламәтлек тә нык какшады шул, хәзер безнең авыл сыер савучылары эшкә барганда ашка барган кебек матур киенеп, җиңел машинага утырып баралар, дип елмайды ул.

        Салисә апа белән Габдрәшит абый икесе дә хезмәт юлын “Кичү” колхозында  эшләп, лаеклы ялга чыкканнар, үзләрен бик бәхетле итеп саныйлар. Алар шатлыкта да, кайгыда да бер-берсенә терәк була беләләр. “Беркайчан авыр сүз әйтешмәдек”,- ди Салисә апа, бәхет серен ачып.

Зөбәрҗәт туй – еллар сынавына бирешмәгән олы мәхәббәтнең чагылышы, диләр.  55 ел бергә яшәү өчен сабырлык, бер-береңнең күңел халәтен тоеп, бер күз карашыннан аңлашып, үзара ихтирам итешеп яшәү кирәк. Юбилярларыбыз өмет-ышаныч кына түгел, ә олы йөрәкле булу кирәклеген дә үз үрнәкләре белән дәлилли. Авырлыкларны бергәләп уза алуларына, булганына шөкер итеп, һәр туган көнгә шатланып яши алар бүген. Яшьләргә сабырлык теләп һәм “яшим” дип яшәргә тырышырга өндәп, тигез гомерләр теләп озатып калдылар алар безне.