Бәла аяк астында

Але­ша­ның үз әни­се Ма­ри­на 2010 ел­да бер­тук­тау­сыз спирт­лы эчем­лек­ләр кул­лан­ган өчен үз ба­ла­сы­на ка­ра­та ата-ана хо­ку­кын­нан мәх­рүм ител­гән бул­ган. Әти­се Ни­ко­лай 2005 ел­дан алып ирек­тән мәх­рүм итү урын­на­рын­да бул­ган. Өе­нә ул үт­кән ел­да гы­на кайт­кан. Бу ва­кыт­та Але­ша әти­се­нең ту­га­ны га­и­лә­сен­дә яшә­гән. Га­и­лә­дә аңа ка­ра­та мө­нә­сә­бәт ях­шы бул­ган, әле күб­рәк тә игъ­ти­бар ит­кән­нәр, чөн­ки Ле­ша алар га­и­лә­сен­дә кеч­ке­нә ба­ла бул­ган. Але­ша үз әти­сен хә­тер­лә­мә­гән һәм аның бе­лән яшәр­гә дә те­лә­мә­гән: КДН уты­ры­шын­да ул нәкъ шу­лай дип әй­тә дә, хә­ер, әти­се дә үз улын тәр­би­я­ләү хо­ку­кы­на дәгъ­ва кыл­ма­ган һәм бу хак­та КДН әгъ­за­ла­ры­на яз­ма­ча бел­дер­гән. Шу­лай итеп, 2012 ел­ның де­каб­рен­дә Ле­ша әти-әни­сез ка­ла (до­ку­мент­лар бу­ен­ча). Бу ва­кыт­та ба­ла йө­рә­ген­дә ни­ләр "кай­на­ган­дыр" - бил­ге­сез: ма­лай үзе­нең бор­чы­лу­ын яше­рер­гә ты­рыш­кан, бер­кем­гә дә бел­герт­мә­гән. Без пси­хо­лог тү­гел, һәр ба­ла­ның җа­ны­на үтеп ке­рү - һәр мәк­тәп­тә бу­лыр­га ти­еш­ле һәм кә­газь­ләр бе­лән тү­гел, ә ба­ла­лар бе­лән эш­ләр­гә ти­еш­ле бел­геч­ләр эше.

Опе­ка Һәм по­пе­чи­тель­лек бел­геч­лә­ре әй­тү­ен­чә, опе­ка­га ал­ган уңыш­лы һәм та­ту га­и­лә­дә Ле­ша өчен бар­лык шарт­лар да ту­ды­рыл­ган бул­ган. Ма­лай­ның ае­рым бүл­мә­се, компь­ю­те­ры бул­ган. Опе­кун­нар да­и­ми рә­веш­тә се­зон бу­ен­ча ки­ем-са­лым са­тып ал­ган­нар, Ле­ша һәр­чак пөх­тә йөр­гән. Алеш­ка укы­ган мәк­тәп укы­ту­чы­ла­ры ул са­быр уку­чы иде, ди­ләр, уку бе­лән кы­зык­сын­ган, тик "3" һәм "4"­ле бил­ге­лә­ре­нә укы­ган, физ­куль­ту­ра, хез­мәт, сән­гать дә­рес­лә­рен ярат­кан. Җә­мә­гать эш­лә­рен­дә Алек­сей ак­тив бул­ган, хез­мәт сөй­гән, те­лә­сә нин­ди эш­не те­ләп, әй­бәт баш­ка­рыр­га ты­рыш­кан. Дө­рес тән­кыйть­не ка­бул итә бел­гән, ки­ңәш­ләр­гә ко­лак сал­ган. Күр­ше­лә­ре дә аның ту­рын­да ба­ры уңай фи­кер­дә, ул өл­кән­нәр­не хөр­мәт ит­кән, әй­бәт ки­ңәш­че бул­ган.

Шок­тан әле аң­га ки­лә ал­ма­ган яңа әти-әни­лә­ре бе­лән без сөй­лә­шер­гә баз­ма­дык, хә­ер, алар­ның да Але­ша­ны ярат­кан­на­рын бе­лә­без.

Бу җәй дә Алеш­ка өчен га­дәт­тә­ге­чә баш­лан­ган, баш­та ул па­лат­ка­лар­дан тор­ган ла­герь­да ял ит­кән, яңа дус­лар тап­кан, аңа "Фа­кел"­га да юл­ла­ма ал­ган­нар, күр­ше ма­лай­ла­ры бе­лән ве­ло­си­пед­та йөр­гән­нәр, Шуш­ма­да ко­ен­ган­нар. Әле ал­да аны ай ярым ка­ни­кул - ко­яш­лы җәй, ал­тын көз, ак кар­лы кыш, та­гын бер кай­гы­сыз 5 ел ба­ла­чак көт­кән.

Ул ма­тур итеп яшә­гән, тор­мыш­ка сө­ен­гән, укып һө­нәр ал­ган, мә­хәб­бә­тен оч­рат­кан, га­и­лә кор­ган бу­лыр иде. Тик… 13 яшь­лек ма­лай ни өчен тор­мыш­тан туй­ган? Аны бит бар да ярат­кан: аңа иге­лек ке­нә те­лә­гән. Ке­ше­ләр­не бор­чы­ган шу­шы со­рау­га җа­вап юк.

Ла­ри­са ФЕ­ДО­РО­ВА