Алар өчен картлык – шатлык

Гри­го­рий Бы­ков 3 ел Со­вет Ар­ми­я­сен­дә - эч­ке эш­ләр гас­кәр­лә­рен­дә хез­мәт итеп, 1954 ел­ны өе­нә әй­лә­неп кай­та һәм шун­да ук эш­ли баш­лый, авыл тор­мы­шы­на эш­кә са­гы­нып кай­та ул. Ме­ха­ни­за­тор­лык­ка, шо­фер­лык­ка укып чы­га. Ком­байн­чы бу­лып эш­ли, ан­нан 30 ел шул ук кол­хоз­да йөк ма­ши­на­сы йөр­тә. Гри­го­рий Ива­но­вич 1956 нчы ел­ны 19 яшь­лек кыз­га - Ни­на­га өй­лә­нә. Ул Яңа Чиш­мә­дә те­гү мас­терс­ко­ен­да эш­ли. Кыз­ла­ры ту­гач, эш­тән ки­тәр­гә ту­ры ки­лә. Ни­на Пет­ров­на Бис­тә­дә­ге ба­ла­лар бак­ча­сы­на ху­җа­лык эш­лә­ре мө­ди­ре бу­лып ур­на­ша. Бу эше бик уңай бу­ла: Аня ар­тын­нан ул­ла­ры Вик­тор, өч ел­дан соң Са­ша, 6 ел­дан соң төп­чек­лә­ре Юрий дөнь­я­га ки­лә. Ба­ла­лар ту­гач, эш­не бе­раз­га бул­са да кал­ды­рып то­рыр­га, кай­ча­гын­да аны алыш­ты­рыр­га ту­ры ки­лә. Ни­на Пет­ров­на кол­хоз­да күп эш­лә­ми, ста­жы­ның күп­че­ле­ге авыл Со­ве­ты баш­кар­ма ко­ми­те­тын­да туп­лан­ган, хез­мәт ха­кы зур бул­ма­са да, үз ху­җа­лык­ла­ры бул­гач, мохтаҗлык ки­чер­мә­гән­нәр: өс­тәл­лә­рен­дә ипи бе­лән сөт өзел­мә­гән. Бы­ков­лар ба­ла­ла­рын­да да үз­лә­ре һәм "те­ге егет" өчен җа­вап­лы­лык тою хи­се тәр­би­я­лә­гән­нәр. Бар да кеч­ке­нә­дән эш­ләп, якын­на­рын кай­гыр­тып үс­кән. Бү­ген­ге­се көн­дә алар төр­ле шә­һәр­ләр­дә яши­ләр: Ан­на бе­лән Юрий - Әл­мәт­тә, Вик­тор бе­лән Алек­сандр Ала­бу­га­да "Е­лаз" за­во­дын­да җа­вап­лы эш­тә, РЭЭБ һәм Госст­рах­та эш­ли­ләр, үз га­и­лә­лә­ре (ба­ла­ла­ры, онык­ла­ры) бе­лән бер­гә­ләп өл­кән яшь­тә­ге әти-әни­лә­рен кай­гыр­тып яши­ләр. Алар­ның өй­лә­рен­ә уңай­лы бол­дыр, җы­лы бәд­рәф ясый­лар, за­ман­ча көн­кү­реш тех­ни­ка­сы ку­еп алар­ның тор­мыш шарт­ла­рын ях­шыр­та­лар. Әти-әни­лә­ре­нә кә­рәз­ле те­ле­фон­нар алып бир­гән­нәр, да­и­ми рә­веш­тә те­ле­фон аша сөй­лә­шеп тор­са­лар да, буш ва­кыт­ла­ры бу­лу­га Пет­ро­па­вел Бис­тә­се­нә алар­ның хәл­лә­рен бе­ле­шер­гә кай­та­лар. Ә алар, ал­ла­га шө­кер, бер көе яшәп ята­лар: яшь­тәш­лә­ре бе­лән ара­ла­ша­лар, яшь чак­ла­рын ис­кә тө­ше­рә­ләр, Гри­го­рий Ива­но­вич ба­лык­ка, Ни­на Пет­ров­на - чир­кәү­гә йө­ри, кыс­ка­сы, һәр­кай­сы­ның үз шө­гы­ле, бер-бер­се­нә ко­ма­чау­ла­мый­лар, ә ме­нә бак­ча­да - алар гел бер­гә эш­ли­ләр. "Бы­ел уңыш ях­шы бул­ды, биг­рәк тә су­ган уң­ды. Ба­ла­лар­га да җи­бә­рә­без, үзе­без­гә дә җи­тәр­лек", ди­ләр карт­лар. Алар тор­мыш­ла­ры­на сө­е­неп туя ал­мый­лар, алар өчен карт­лык - чын­лап то­рып шат­лык, хә­зер үз­лә­ре те­лә­гән­чә яши, ни те­лә­сә­ләр шу­ны эш­ли ала­лар. Ба­ла­ла­ры­ның һәр­кай­сы­ның үз тор­мы­шы, онык­ла­ры бе­лән ара­ла­шу үзе бер рә­хәт­лек би­рә, дәрт өс­ти.