Эх, бу алтын туйлар...

Га­лимул­ла Миң­нул­ла улы һәм На­җия Шаһ­вә­ли кы­зы 50 ел бер­гә яши­ләр. Та­ныш­кан­да бер­се­нә - 32 яшь, икен­че­се­нә 30 ти­рә­се бу­ла. Та­ныш­кан­ның икен­че кө­нен­дә үк Га­лимул­ла кыз­га яу­чы җи­бә­рә һәм тиз­дән туй итә­ләр. На­җия - авыл кы­зы, ху­җа­лык эш­лә­рен ях­шы бе­лә һәм шу­ңа да ка­е­на­на­сы кү­ңе­ле­нә хуш кил­гән: Га­лимул­ла­ның әни­се бе­лән бер тү­бә ас­тын­да алар 17 ел бер­гә яши­ләр. Ир­ле-ха­тын­лы Әх­мәт­шин­нар кол­хоз­да эш­ли­ләр, үз ху­җа­лык­ла­рын алып ба­ра­лар, онык­лар­ны (ә алар өчәү) ка­рар­га әби­лә­ре бу­лыш­кан.

"И­рем бе­лән без та­ту яши­без, бар­лык авы­ру­лар­ны, көн­кү­реш кы­ен­лык­ла­рын бер­гә­ләп җи­ңәр­гә ты­рыш­тык. 1968 ел­да яңа йорт тө­зе­гән­дә ба­ла­лар да кеч­ке­нә иде әле (6 яшь­лек Мәг­да­ния, 3 яшь­лек Ми­ләү­шә һәм яңа ту­ган Га­лим­җан), җи­ңел бул­ма­ды", -дип сөй­ли На­җия әби.

Га­ли­мул­ла­ агага, га­и­лә баш­лы­гы бу­ла­рак, бик авыр бул­ган: йорт са­лу зур ак­ча­лар та­ләп итә, ә ул - җит­ми. - Ирем тор­мыш ар­ба­сын тар­тып, нык ары­ган чак­ла­рын­да сүз­гә кил­гән­дә дә мин дәш­ми ка­ла идем, га­и­лә имин­ле­ге өчен са­быр итеп, әкрен ге­нә ан­нан чит­тә­рәк баш­ка эш эш­ләп, ты­ныч­лан­гач, ка­бат Га­ли­мул­лам янын­да бу­ла идем. Ме­нә шу­лай, сүз­гә ки­ле­шү­не бер­кай­чан да чын-чын­лап әр­лә­шү­гә ка­дәр җит­кер­мә­дем, - дип ур­так­ла­ша На­җия әби үз га­и­лә­се эчен­дә­ге сер­лә­ре бе­лән. - Хә­зер ул яшь­ләр бер-бер­се­нә юл бир­ми, хәт­та өй­лә­не­шү бе­лән ае­ры­лы­шу ту­рын­да сөй­лә­нә баш­лый­лар, баш­ка ир та­ба­лар, ә ба­ла­ла­ры ата­сыз үсә­, - ди ул. Акыл­лы һәм из­ге кү­ңел­ле Әх­мәт­шин­нар үз­лә­ре­нең ба­ла­ла­рын дө­рес итеп тәр­би­я­ли­ләр. Һәр­кай­сы үз га­и­лә­сен кор­ган, ба­ры­сы да эш­ли. Га­лим­җан үз авы­лын­да төп­лән­гән, аг­ро­фир­ма­да ме­ха­ни­за­тор бу­лып эш­ли, аның ха­ты­ны Ал­су, шә­һәр кы­зы бул­са да, сы­ер­лар са­ва, эше үзе­нә ошый, алар­ның олы кыз­ла­ры кия­ү­гә чык­кан, ә ул­ла­ры ар­ми­я­дә хез­мәт итә. "Ял көн­нә­рен­дә оны­гым Ри­наз те­ле­фон­нан хә­ле­без­не бе­ле­шеп то­ра", - ди Наҗия әби.

Кыз­лар кия­ү­гә чык­кач һәм ир­лә­ре бе­лән бер­се Әл­мәт­кә, икен­че­се Се­бер­гә үк ки­теп бар­ган­нар. Әм­ма еш кай­та­лар, ак­ча бе­лән дә яр­дәм итә­ләр, өй­не дә тө­зек­лән­де­рә­ләр, бү­ләк­ләр дә алып кай­та­лар. Бә­хет­ле яши­без, ди­ләр ба­ла­ла­ры, ә әни­лә­ре исә мо­ның шу­лай икән­ле­ген алар­ның күз­лә­рен­нән үк кү­рә. Мө­га­ен, нык, та­ту га­и­лә тө­зү сә­лә­те нә­сел­дән кү­чә тор­ган­дыр да әле.

Хә­зер Әх­мәт­шин­нар бар­лык уңай­лык­ла­ры бул­ган, ти­е­шен­чә ка­рал­ган, ир­кен йорт­та яши­ләр. На­җи­я­ әбинең олы апа­сы На­и­лә апа да ин­де икен­че ел алар­да яши икән, әле­гә ка­дәр ул Кар­га­лы­да яшә­гән. Ул ял­гыз, олы яшь­тә бул­са да, бик ачык йөз­ле кар­чык бу­лып чык­ты. Алар­га бер­гә­лә­шеп яшә­ве кү­ңел­ле дә, җи­ңел­рәк тә. Га­лимул­ла ага на­чар ише­тә, күз­лә­ре дә күр­ми (30 ел­дан ар­тык). Хә­зер ул кү­нек­кән ин­де, ә ул ва­кыт­та - күр­ми баш­лау, ин­ва­лид­лык­ка чы­гу - 50 яшь­лек ир ке­ше­гә бик кы­ен­га ту­ры кил­гән. Янә­шә­сен­дә кай­гыр­ту­чан ха­ты­ны, яра­ту­чы ба­ла­ла­ры, шәф­кать­ле авыл­даш­ла­ры бу­лу - үзе үк ни то­ра! Алар аңа өмет­сез­лек­кә би­ре­лер­гә юл куй­ма­ган­нар.

Ла­ри­са ФЕ­ДО­РО­ВА