Өе барның көе бар

Алар икесе дә тумышы белән бу яклардан, ә танышулары армиядән соң гына булган. Александр Николаевич озак еллар КАМАЗда эретеп ябыштыручы булып, ә Любовь Александровна сәүдәдә эшләгән. Чаллыда 44 ел яшәгәннән соң, ир белән хатын пенсиягә чыкканнар һәм туган якларына кайтырга карар кылганнар.

Башта күченү тәҗрибә кебек тоела: бераз яшәп карарга, оныклар белән ярдәм итәргә. Ләкин авыл тормышы, үз сәгатен көткән чишмә кебек, тиз арада шәһәр гадәтләреннән өстен чыга. Алты ел инде алар биредә һәм мәңгегә калуларын аңлыйлар. Шунысы кызык, гадәттә шәһәрдә яшәүче балалар еш кына ата-аналарын үзләре янына тарта, ә монда киресенчә килеп чыга: Яңа Чишмәдә төпләнгән балалары – Наталья һәм Валерий ата-аналар өчен магнитка әверелә.

«Тамырлары үзенекен итте, - дип елмая ир белән хатын. - Җирдәге эшне куллар үзләре исенә төшерде». Алар елга буендагы улының өенә урнашканнар, ә ул үзенә яңасын салган. Аларның мәшәкатьләр һәм шатлык тулы яңа тормышлары шуннан башлана да инде.

Хуҗалык нәрсәдән башлана? Мәче белән эттән. Аннары чебиләр, үрдәкләр барлыкка килә. Бүген Завалишиннарның хуҗалыклары тулы бер ферма: 100 тавык, 20 каз, үрдәк, өч дистә куян һәм 15 умарта. Кызы Наталья үз хуҗалыгында дуңгыз балалары үстерә. Ир белән хатынның 20 сутыйдан артык яшелчә бакчасы төрлелеге белән гаҗәпләндерә: монда кишер һәм кәбестәдән алып җиләккә кадәр бөтен нәрсә бар.

Гаилә подряды булып эшлиләр. «Бөтен эшне мин кузгатучы, бригадир, - дип көлә Любовь Александровна. – Гөмбә кирәк, җиләк кирәк, дип селкеткәләп торам». Бергәләп яшелчә утырталар, бергәләп банкалар каплыйлар. Үстерелгән һәм җитештерелгәнне ашыйлар, туганнарына тараталар яки терлекләргә азык итеп бирәләр.

Көн тәртибен кояш буенча төзегәннәр: иртәнге дүрткә кадәр күтәрелү, эссегә кадәр яшелчә бакчасында эшләү, аннары терлекләрне һәм умарталарны карау, аларның башлыгы – Александр Николаевич. Любовь Александровна өчен чәчәк бакчаларында һәм түр бакчада эшләү – иң яхшы фитнес. «Хәрәкәттә булырга яратам», - ди ул.

Өстәлдә – бары тик үзләренеке, экологик яктан чиста азык-төлек. Хуҗа хатын тәмле һәм туклыклы ризыклар әзерли, балалар өчен пилмән туңдыра. «Минем бабай кибетнекен ашамый», - дип аңлата.

Кичләрен ир белән хатын алдагы көнгә планнар коралар. «Йә, бабай, башта кая барабыз, ничек торабыз?» - ди Любовь Александровна. Кызы әни «җир эше белән авырый», дип шаярта кызы. Тегесе: «Мин аның өстендә үстем», - дип килешә генә.

Пенсионерлар бер урында утыра алмыйлар: Александр Николаевич Шушмада балык тота, бергәләп урманга гөмбә һәм җиләккә йөриләр. Ә күптән түгел Любовь Александровна үз продукциясе белән район ярминкәсенә – бал, куян ите, май, яшелчә һәм тозлы әйберләр белән чыгарга карар кылган. «Бюджет өчен өстәмә булсын өчен, пенсия кечкенә, ә балалар өчен йөк буласы килми», - дип аңлата бу карарын.

Көндәлек хезмәтенә карамастан, 67 яшьлек Любовь Александровна шәһәрдәге элегантлык гадәтен саклап, үз-үзен карарга да вакыт таба.

«Монда тыныч, тирә-якта табигать, тынычлык. Санаторий кебек, - дип йомгаклый ул. - Без боларның барысы белән дә табыш артыннан куу өчен түгел, бәлки кызыксыну өчен генә шөгыльләнәбез. Көчебез булганда җирдә эшләячәкбез».

Аларның тарихы шуны раслый: олыгайган көндә туган авылдагы йорт – ул стеналар гына түгел, ә көч чыганагы да.